Firmy korzystający z maszyn, urządzeń czy pojazdów służbowych muszą zdawać sobie sprawę ze sposobu ich ewidencji i korzyściach z nich wynikających. Konieczna jest również znajomość różnic pomiędzy środkiem trwałym, a zwykłym elementem wyposażenia. Zwłaszcza w kontekście wciąż zmieniających się przepisów. Jak więc rozpoznać środek trwały? Czym on się różni od wyposażenia i jak oba te składniki majątku należy ująć księgowo?
Środek trwały
Środek trwały to w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych taki składnik majątku, który stanowi własność lub współwłasność firmy, został wytworzony bądź nabyty we własnym zakresie, można z niego korzystać, a okres jego użytkowania na potrzeby przedsiębiorstwa jest dłuższy niż rok. Do środków trwałych zaliczać się będą budynki i budowle, a także maszyny, urządzenia czy pojazdy służbowe, oraz inne przedmioty wpisujące się w powyższą definicję. Najważniejszym kryterium jest bowiem przewidywany okres użytkowania.
Wyposażenie
Do wyposażenia zaliczamy natomiast te przedmioty, które wprawdzie są wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej, ale ich wartość nie przekracza granicznej kwoty 10 000 zł. Jednak, żeby można je było wrzucić do ewidencji wyposażenia to ich wartość przekraczać musi 1 500 zł. Inaczej są zwykłymi wydatkami bezpośrednio księgowanymi w koszty. Jednak obowiązek prowadzenia wyposażenia został zniesiony z dniem 1 stycznia 2020 roku. Od tej pory wszystkie składniki majątku o wartości poniżej 10 000 zł mogą zostać wrzucone w koszty, bez konieczności prowadzenia ewidencji wyposażenia.
Ewidencja składników majątku
Jeśli chodzi o wyposażenie to do końca 2019 roku należało jedynie prowadzić spis nisko-cennych składników majątku, potem wystarczyła faktura czy rachunek, by móc ująć wydatek w kosztach uzyskania przychodów. Natomiast środki trwałe, zgodnie z prawem podatkowym, należy odpowiednio do kategorii, amortyzować. Można to zrobić na podstawie trzech stawek amortyzacyjnych: zwykłej, obniżonej oraz podwyższonej.
